Kendine geldiğinde hiçbir şey göremiyordu. Kör olduğunu zannetti önce. Başını yokladığında ışıklı bareti yerinde değildi. Zifiri karanlıkta el yordamıyla aramaya başladı baretini. Daha sonra hareket edemeyecek kadar küçük bir çukurda olduğunu fark etti. Patlamadan önce en yakınında bulunan arkadaşı Sami'ye seslenmek için dudaklarını araladı, sesi çok kısık ve hırıltılı çıkmıştı. Bir kez daha seslenmeyi denedi. Bu sefer biraz daha yüksek ama yine hırıltılı çıkan sesi küçücük kuyunun içinde yankılandı. Yerin yüzlerce metre altında mahsur kaldığını anlaması fazla uzun sürmemişti. Kaderine razı olup kurtarılmayı beklemekten başka bir çaresi yoktu. Ya gelemezlerse diye düşündü, ya kurtulamazsa...
Bütün sevdiklerini bir bir hayalinde canlandırmaya başladı. Daha o sabah ilk adımlarını atmaya başlayan Samet'inin gözlerindeki parıltıyla yavaş yavaş bilinci aydınlandı:
Oğlunu kucağına ilk aldığında kendisinin sahip olamadığı bir hayatı yaşaması için var gücüyle mücadele etmeye karar vermişti. Samet yedi aylıkken ilk kez baba dediğindeyse, hayatı bütün olumsuzluklara rağmen daha bir yaşanılır olmuştu. O daha güzel bir dünyada yaşamalıydı. En güzel oyuncaklarla oynamalı en güzel giysileri giymeliydi. Ve de okumalıydı o, büyük adam olmalıydı. Sonuna kadar arkasında durup yemeyip içmeyip okutacaktı oğlunu. "Samet Bey'in babası" dediklerinde kasım kasım kasılacak etrafına gururla ve gülümseyerek bakacaktı.
Ne var ki hayat hayallerinde var ettiği imkanları sunmak için pek de cömert davranmamıştı ona. Çalıştığı çay ocağı kapanıp İşsiz kaldığında, oğluna mama alabilmek için borçlanmıştı fırıncı Rıza'ya. Birikmiş kira borcunu ödeyebilmek için evdeki eşyaların bir kısmını satmak zorunda kalmıştı. Bütün yoksulluğuna rağmen, hayatındaki en büyük şansı Fatma gibi bir eşe sahip olmasıydı.
Fatma’sı... biricik sevdiği... Şayet o olmasaydı, hayatın acımasızlığına katlanıp zorluklarına göğüs gerebilir miydi bunca zaman? Ömrünün baharında tanıdığı ve kaçarak evlendiği hayat arkadaşına gün yüzü gösterememişti, fakat o hiç şikayetçi olmamıştı bu durumdan. Maden ocağına işçi alınacağını öğrendiğinde yeniden bir ümit ışığı doğmuş, o gece uyumamış, erkenden başvurunun yapılacağı yere gitmiş ve saatlerce beklemişti.
İşe başladığı ilk gün eve yorgun argın döndüğündeyse, kendisini kucağında oğluyla karşılayan eşinin gözlerine uzun süreden beri ilk defa büyük bir huzur ve umutla bakabilmişti.
