Ölçüsüz
satırların, uyaksız sonlarına gömüyorum bu gece kendimi, bizzat kendi
ellerimle. Ki bilen bilir, edilgenlikleri bir türlü sevemediğimi.
Karşıdaki
parkın ışıkları kaç saattir sönük, bu gece ruhum aydınlanmadı gitti. Can
sıkıntısı ile karışık iç daralması gelip oturdu göğüs kafesime.
Hafta
boyunca dinlenmek için hafta sonlarını bekleyen, biraz fazla dinlenince de ne
yapacağını bilemeyen, hani şu nankör insanoğlu modum aktif, ki bu duygu pek
bana göre değil. Bunaldım.
Ben
olmaktan uzaklaşırken, "Ben olmak da ne," diye irkilip, "Sahi
ben kimim ki," ile "Ben en iyisi susayım, karanlıklar konuşsun,"
içsesleri içinde bir parça huzur ararken, huzursuzlaşan huysuz bir kadına
dönüşmek üzereyim.
Tanrım, parkın ışıkları
yansın artık lütfen.
Saynur Altay
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder