Eşyaların Ruhu

Benim eşyalarım birbirini çağırır. Farklı zamanlarda faklı ihtiyaçlar için etrafı gezerim. Pazarlar, AVM’ler, sanal âlemdeki alışveriş siteleri dahil bakmadık yer bırakmam. Bir gün ben onu değil, o beni bulur. Önce burun kıvırırım. Satıcı almam için birçok sebep uydurur, yine de içime sinmez. Sonra evime gelir benimle küçük bir ayna. Yuvarlak, altın rengi, parlak bir şey. Sevdirir bana kendini yalnız kaldığımız bir vakit. O artık tektir. Benimdir. Ona baktığım zaman bendir. Beni başka arayışlara mecbur etmeyendir.

Bir gün telefonum bozulur. Önce inat ederim, çalışmıyor olsa da vazgeçmem eskisinden. Teknoloji özürlüyümdür. Bu işlerden anlayan birkaç kişiye danışırım. Herkes bir fikir verir, para veren yok. Hiçbirini dinlemem, gezerim etrafı. Elektronikçileri, KVK bayilerini ve sanal âlemi. Bir gün o beni bulur. Bilmem bu nasıl olur. Binbir bahane sunarım satıcıya almamak için. Hatta almadan çıkar, biraz daha gezerim. Daha kaliteli, daha şık ve daha kolay satın alabileceğim fiyatta olanını ararım. Bulamam. Aynı dükkâna geri dönerken benden önce onu kimse almasın diye dualar ederim yol boyu. Telefon benimle gelir. Çantamda unuturum bir müddet. Ancak o garip Nokia tonu çaldığında hatırlarım onu. Sadece bir aracıdır konuşabilmem için. Beni tek cezbeden yanı gold renkli olmasıdır.

Sonra komidinin üzerinde görürüm onları. Ne çok benzediklerini o zaman fark ederim. Sanki birbirleri için üretilmişler. Ruh ikizi gibiler. Sarmaş dolaş altın rengi aynam ve gold telefonum. Onlar artık benim değil birbirinin. Ben yine yalnız kalırım.

Tekrar etrafa bakınmam gerekecek. Bu kez sadece benim olacak bir şey bulmalıyım. Eşya olmamalı bu. Eşyaların da bir ruhu varmış. Onlar da yalnız kalamazlarmış. Bu hal bana da sirayet etmiş. Gezdim bulamadım her zamanki gibi. Benzerimin beni bulacağı ânı merak ve özlemle beklemekten başka çarem kalmadı. Karşıma çıkınca burun kıvıracağımı biliyorum ama tıpkı eşyalarım gibi ruh eşimin de bana rağmen benimle geleceğini umuyorum.

Ayşegül Ünal